Maciej Robert w nr 14/2016 „Polityki” napisał o „12 srokach” tak:
To zapiski ptasiarza-amatora, który dysponuje na tyle dużą wiedzą, by jego opowieści miały niezaprzeczalny walor poznawczy, a jednocześnie ma w sobie dość zapału, by jego teksty wręcz kipiały od emocji. Stanisław Łubieński ma także wyjątkowy dar pisania o tym, co zwykłe. „Dwanaście srok za ogon” nie jest książką o egzotycznych gatunkach – autor skupia się choćby na mieszkańcach miejskich parków, pokazując, że to, co bliskie, jest niesłusznie pomijane (…).